Co sprawiło, że chcesz studiować presję?
Kiedy grałem w rugby, zawsze byłem zafascynowany, dlaczego czasami wstałeś i czujesz się świetnie, kopiąc osiem bramek na osiem, a następnego dnia możesz znaleźć to naprawdę trudne. W efekcie rozpakowywałbyś rzeczy, które powinny być częścią twojej pamięci proceduralnej, i nagle zastanawiałeś się nad rzeczami, o których zwykle nie musisz wcale myśleć.
Skąd bierze się presja?
Strach przed osiągnięciem pożądanego rezultatu. Ten strach może odciągnąć cię od procesu ulepszania. Pierwszym etapem czyjegokolwiek ulepszenia jest doskonalenie się samych siebie. Biorąc pod uwagę rywalizację, staramy się to lekceważyć i próbować porównywać z innymi, ale zawsze chodzi o to, aby się poprawić - jeśli kopnąłeś osiem bramek ostatnim razem i dziesięć tym razem, nie ma znaczenia, kto kopnął 15.
Więc jest on umieszczony na nas samych, a nie na zewnątrz?
Przed pójściem do elitarnego coachingu byłem nauczycielem i odkryłem, że jednym z największych bloków dla dziecka, które angażuje się w cokolwiek - pracę naukową, PE, cokolwiek - był ich wizerunek własny. Obejrzyj pięciolatka próbującego uderzyć piłeczkę golfową. Będą się kołysać i tęsknić, i huśtać się i chybiać, i huśtać się i chybić iw końcu uderzyć jeden, i oni nitowani z podniecenia. Zrobili to, są golfistą! Dorosła strona nas idzie "jeden na cztery?", Ale dziecko nie jest zainteresowane niepowodzeniem, jest zainteresowane osiągnięciem. Jako dorośli spędzamy cały czas wzmacniając to, czego nie możemy zrobić, i próbuję to skorygować.
Kiedy pracujesz z kimś, skąd wiesz, że to zadziała?
Umiejętność polega na tym, aby zabrać je ze sobą i pójść "Tak, pokaż mi, co mogę zrobić". Właśnie to sprawiło, że praca z Jonnym Wilkinsonem była tak wyjątkowa. Kiedy pierwszy raz go spotkałem, pokazałem mu, co może zrobić [Alred znakomicie oślepił Wilkinsona doskonałym spiralnym kopnięciem, jak to opisano w autobiografii Wilkinsona] i powiedział: "Wow, zróbmy to!" Początkowo był niechętny, idąc " Dlaczego mam iść i zobaczyć tego faceta? Wiem, jak kopnąć! "Ale pokazałem mu, a reszta, jak mówią, jest historią.
Czy czułeś dużą presję podczas finału Pucharu Świata w 2003 roku?
W trakcie gry, nawet gdy nadszedł czas na dogrywkę, wciąż czułem, że wygrywamy. Nie mogę ci powiedzieć dlaczego. Popełniliśmy błędy i nie graliśmy zbyt dobrze, ale były takie momenty, jak Jason Robinson, który nie był w stanie tego zrobić, a Mike Tindall długo kopnął w środę, która była jednym z najlepszych rzutów jego kariera, która właśnie sprawiła, że zwycięstwo wydaje się nieuniknione z miejsca, w którym byliśmy.
Pracowałeś z Wilkinsonem aż do emerytury, prawda?
Miał tak żądzę, by się poprawić, a było kilka poważnych odrzutów wokół kontuzji kolana, co oznaczało, że musieliśmy zmienić wszystko pod względem kopania. Spotkaliśmy się w Bath, a on kulił się wraz ze spuchniętymi kolanami i śladami szwów po jego zwichnięciu. Wymyśliliśmy mantrę, w której powiemy: "Nie wrócimy - zamiast tego będziemy lepsi niż przedtem". I był. Mimo że kariera w Anglii nieco się zmieniła, był lepszym graczem po Pucharze Świata. Musiałem go powstrzymywać co jakiś czas w treningu i mówić: "Zdajesz sobie sprawę, dwa lata temu nie miałbyś gdzieś w pobliżu".
Czy jest ktoś, z kim nie pracowałeś, kto wywarł na Tobie wrażenie, że potrafi poradzić sobie z presją?
[Golfiści] Jordan Spieth i Jason Day. Znam Jasona całkiem dobrze. Jestem pod wrażeniem jego własnej rozmowy i jego postawy. Ktokolwiek z nim pracuje, postępuje słusznie. Pamiętam ujęcie, które grał w Augusta - musiał uderzyć szpilką na zielono z kopułą. Naprawdę sięgnął po sworzeń, a on odbił się i delikatnie przeturlał się w dół wzgórza, a on poszedł: "O, cholera! Jak dobrze było, prawie? "I miał rację! To był świetny strzał, interweniowali bogowie golfa, ale nie powstrzymało go to od świętowania tego, co zrobił dobrze.
Z czego jesteś najbardziej dumny z pracy?
Georgina Clegg. Poznałem ją w Boże Narodzenie 2002 roku [w Nowej Zelandii] i nauczyłem ją grać w golfa. Mówię, że nauczyłem ją, byłem entuzjastycznie nastawiony do jej uderzenia w piłkę. Zachwyciła się i miała kilka lekcji, aw ciągu 18 miesięcy dołączyła do lokalnego klubu i została kapitanem sekcji kobiecej. Ludzie mogą usłyszeć tę historię i pójść "Cóż, co to jest w porównaniu do wszystkich innych?" Ale kiedy się poznaliśmy, miała 74 lata.
Którzy gracze dzisiaj radzą sobie z presją z największą gracją?
Nie zabieram niczego od Luke'a Donalda, Padraiga Harringtona i Jonny'ego Wilkinsona z całego świata, wszystkie są fantastyczne, ale nie sądzę, że poprawa i osiągnięcia powinny być domeną elitarnego wykonawcy.
Książka Dave'a Alreda, Zasada ciśnienia, jest publikowany przez Penguin, 12,99 GBP. Kup na Amazon