Jak się wspinałeś?
Kiedy miałem 20 lat, obejrzałem bardzo inspirujący film na YouTube zatytułowany "Wtajemniczeni", w którym znaleźli się niektórzy z silnych młodych wspinaczy w Ameryce. Potem zacząłem wspinać się w małym ośrodku w Lincoln. Szybko przerosłem to, co ten ośrodek miał do zaoferowania, i było już wystarczająco dużo, aby rzucić swój wiejski styl życia i przenieść się do Leeds, gdzie było więcej przeszkód na drodze do wspinaczki. Rzeczy naprawdę zaczęły się stamtąd, a dzięki wspinaczce skończyłem rezygnację z pracy i wiejskiego stylu życia, który uznałem za nudny, oraz życia i pracy w Londynie.
POLECAMY: Najlepsze miejsca do wspinaczki w Londynie
Jakie jest twoje najbardziej niezapomniane przeżycie?
Jest wiele gałęzi drzewa wspinaczkowego i próbowałem większości z nich; wspinaczka sportowa, wspinaczka tradycyjna; alpinizm; Wspinaczka lodowa, solanka na głębokich wodach … W ostatnich miesiącach koncentruję się jednak na boulderingu w Peak District. Prawdopodobnie moim najbardziej satysfakcjonującym osiągnięciem wspinaczkowym był w Szwajcarii na górze Piz Badile, gdzie jest kilometr doskonałego granitowego rocka. Zaczęliśmy od przyjaciela z trzygodzinnym spacerem do bazy, a następnie spędziliśmy 10 godzin wspinaczki i osiem godzin zejścia w dół, aby powrócić na trudny grunt - nie wspominając o nocnej nocy śpiącej pod gwiazdami bez śpiworów, ponieważ nie mogliśmy wrócisz do samochodu na czas.
Jak zmieniła cię wspinaczka?
Wspinaczka jest stylem życia, podobnie jak joga, jazda na deskorolce, parkour, a więc społeczność jest naprawdę silna - poszerzyła moją grupę przyjaźni dziesięciokrotnie. Zmieniła się również moja relacja z samym sobą. Stałem się bardziej napędzany; Zobowiązuję się do treningu, który sprawia, że jestem mocniejszy i szczęśliwszy.
Jak radzisz sobie z kontuzjami?
Miałem szczęście, że udało mi się uniknąć poważnych obrażeń. Kiedy zaczniesz się wspinać, twoja skóra się rozdzieje i wszystko wydaje się boleć cały czas! Ale ważne jest, aby pamiętać, że każdy to robi i to ułatwia. Nie oznacza to jednak, że go ignorujemy - wspinacze muszą słuchać swoich ciał.
Jakie jest największe wyzwanie?
Strach. Jesteś przywiązany do liny, skalując kamienną twarz [lub wysoko na sztucznej twarzy], ufając swojemu życiu dzięki połączeniu twojego sprzętu i partnera do wspinaczki. Kto by się nie bał? Nawet bouldering jest przerażający, ponieważ mimo, że wspinasz się na dużo krótsze odległości, zwykle za pomocą padu awaryjnego, nie masz liny i możesz spaść gdzieś pomiędzy dwoma a czterema metrami.
A co z aspektem mentalnym?
Kiedy się wspinam, jest wiele rzeczy do przemyślenia. Czy ufam zastosowanym przeze mnie metodom ochrony? A co, jeśli teraz upadnę? Czy naprawdę ryzykuję życie? Prawdopodobnie nie, ale potrzeba dużo czasu, aby zbudować tę siłę mentalną, która jest niezbędna, by przebijać się przez owłosione sytuacje podczas wspinania się na linie. Podczas wspinaczki często można dokonać wyboru, czy zawrócić z powodu ograniczeń czasowych lub złych warunków, czy też przejść na szczyt i potencjalnie ryzykować uwięzieniem w czasie burzy lub jeszcze gorzej … Bycie silnym psychicznie nie oznacza pchania Naprzód; potrzeba silnej osobowości, aby zawrócić na szczyt, wiedząc, że szczyt jest tak blisko, ale ryzyko jest zbyt duże. Często zadaję sobie pytanie: jak bardzo się starasz? Czy naprawdę zaciskasz zęby i ściskasz chwyty tak mocno, jak to tylko możliwe, gdy stopy się rozluźniają? Wspinaczka jest często postrzegana jako coś, co tylko silni ludzie mogą zrobić, ale tak naprawdę jest bardziej zbliżona do baletu lub jazdy na deskorolce - chodzi o technikę i podejście.
