Twoja książka dotyczy zwycięzców. Co spowodowało, że Tony Blair był jednym?
Miał pewne cechy, których mógłbyś oczekiwać u mistrza sportowego, takie jak obsesja na punkcie szczegółów i absolutna determinacja, aby wygrać. Jeden z moich ulubionych tytułów o Tonym był w australijskim magazynie, który nazwał go "miłym gnojkiem". To pokazało, że nie był tylko charyzmatycznym facetem, był też bardzo twardy. Zdecydowanie miał wewnętrzną stal, którą publiczność niekoniecznie widziała.
Których innych liderów podziwiasz?
Angela Merkel robi duże wrażenie. Ze względu na system wyborczy w Niemczech nigdy nie zdobyła większości. Zawsze musiała pracować z umowami typu back-room i reagować na różne naciski, więc jej sukces jest jeszcze bardziej niezwykły. W sporcie jest to Haile Gebrselassie. Jeśli obejrzysz mu filmy z jego szczytu, zobaczysz, że on biegnie w koślawy sposób, a to dlatego, że kiedy był dzieckiem, musiał biegać mile do szkoły iz powrotem, zawsze niosąc swoje książki pod tym samym ramieniem. Nigdy o tym nie zapomniał, a mimo swojej wielkiej sławy i fortuny ma prawdziwą pokorę.
W książce mówisz o Michaelu Phelpsie, uczącym się marzyć o pływaniu, aby mógł skoncentrować się na wygrywaniu igrzysk olimpijskich przez 24 godziny na dobę. Czy ludzie mogą być zbyt ambitni?
Biorąc pod uwagę to, co próbował zrobić, musiał mieć taki poziom koncentracji. Rozmawiałem o tej książce, a pewna kobieta powiedziała: "Tam nie ma wielu szczęśliwych ludzi". Powiedziałem jej, że to nie jest książka o szczęściu, to książka o wygranej. Popatrz na Tigera Woodsa, który nie pozwolił swojej żonie urządzić przyjęcia po wygraniu turnieju golfowego, ponieważ w jego głowie był domniemany wygrać.
Czy jesteś zwycięzcą, jeśli chodzi o pewność siebie?
To musi być autentyczne. Alex Ferguson powiedział mi, że za każdym razem, gdy wszedł w dyskusję zespołową, wkroczył z wydętą klatką piersiową, wydobywając autorytet i kontrolę. Ale jeśli nie jesteś naturalnym przywódcą, próba działania w wielkim "Ja" nie zadziała.
Więc reszta z nas jest skazana na miernotę?
Nie. Chociaż nikt z nas nigdy nie zagra w szachy, jak Garry Kasparov, ani nie będzie prowadził firmy takiej jak Richard Branson, możemy nauczyć się kilku technik, badając je. Na przykład premier może nie czuć się pewnie, kiedy wejdzie do pokoju, ale nauczy się uspokajać i włączy żarówkę, zanim wejdzie. Czasami wygląda na to, że malują na uśmiech - i to jest właśnie to.
Co sprawiło, że odniosłeś sukces?
Mój załamanie nerwowe nastąpiło w 1986 roku. Miałem zaledwie 28 lat i właśnie awansowałem na wysoko płatną pracę przy Fleet Street, na którą byłem zbyt młody. Piłem ciężko pod naciskiem i pękłem. Na szczęście, po kilku miesiącach wyzdrowienia, mój stary szef na Lustro zaoferował mi szansę rozpoczęcia od nowa, co mnie uratowało. Nadal cierpię na depresję, ale mam teraz pewną miarę. Jeśli czuję się źle, mogę to porównać do awarii i nigdy nie jest tak źle. Większość osób odnoszących sukcesy przeżyła straszny okres, który je wzmocnił. Irlandzki trener Colm O'Connell wyraził to najlepiej: "Zwycięzcą jest przegrany, który właściwie ocenia porażkę".
Jaki slogan przeklinasz?
Pierwszą rzeczą, jaką robię po otwarciu nowego notebooka, napisz "OST" z przodu. To skrót od Objective, Strategy, Tactics. Jeśli cały czas się sprawdzasz, dobrze sobie poradzisz: jaki jest cel, w jaki sposób zamierzamy się tam dostać, jakie kroki możemy teraz podjąć? Aby dać ci trywialny przykład, naprawdę chciałem, aby moja książka znalazła się na pierwszym miejscu na liście bestsellerów. To był mój cel. Moja strategia polegała na zrobieniu błyskawicznego rozgłosu i rozprawieniu się z nim. Taktyka polegała na promowaniu jej na każdy program telewizyjny, gazetę, festiwal i wydarzenie, na które się pojawiłem. I cieszę się, że to zadziałało.
Zwycięzcy: A jak im się powiodło, Alayair Campbell jest już gotowy (Arrow Arrow, 9,99 £). Kup na Amazon
